Caspar David Friedrichs Meer Gott und die Welt

Jedet Johr bin ick as Kind mit de Kark not Zeltloger an de Ostsee föhrt. Dat weern schöne Dog, boden, Schitzeljagden, Stockbrot an Füer. Un jümmers noch för ick gern jedet Johr an de Seei. Dat Schönste is, wenn man an de Woterkant steiht und op den groten Horizont kieken kann. Dat is, as wenn de Seel ganz wiet wart. In Winter weer ick in de Utstellung von Caspar David Friedrich, hier in Hamburg. Un dor kun man en ganz grotet Bild seen, blots mit Strand, Woter und Heben. Vör dat Bild bin ick lang stohn bleben. An de ünnere Kant is een lüten Streifen Strand und Woter to seen. Dat Woter hett de Moler düster molt mit schwatte Farv. Allns annere, meis dat ganze Bild, is Heben. Keen Schip ist to seen, keen Vogel, keen dee dor angelt oder spazieren geiht. Blots een eensomen Menschen steiht op den Strand mit een düstern Mantel. Mönch an Meer, höbt de Lüd meent, schall dat Bild heiten. Allns is düster molt und dorbin steiht ganz alleen een Mensch – een ganz lüdden Menschen medden in de mächtige Natur. Trurig süt dat ut.

As Caspar David Friedrich dit Bild molt hett, weer he wull oak trurig. In sien Familie is fröh de Tod introken. De Mudder is storben, dor weer heei noch een Kind, sien Broder is todbleben bit Schlittschohloben und as heei an dat Bild mit dat Meer togang weer, dor sünd sien Schwester und sien Vadder storben.

Caspar David Friedrich is in den Greifswalder Dom dövt worn und und de grötste Trost weer vör em, wenn heei eenfach blots dörch de Natur wandern kunn und mit sien Herrgott alleen weer.

Öber Caspar Davod Friedrich schnackt wie oak in uns plattdütschen Gottesdeenst an 4. August, Klock 6 obends, Friedenskark Berne, Lienaustraße 6

Pastorin i.R. Dr. Christa Usarski